خلوت دل

اینجا «روزانه» است. جایی که هرچی دلم می‌خواد می‌نویسم. قراره محل حرفای من و دلم باشه، محل داد و فریادهای من، جایی که بتونم راحت و بدون دغدغه بنویسم، به کسی هم جوابگو نباشم. تا الان همین بوده و از حالا به بعد هم همین خواهدبود.

اینجا خلوت‌گاه  من است. گاهِ ابرازِ دست‌نوشت‌های یک «روزانه‌نویس»، «روزانه‌»هایی که حال و روز مرا نشان می‌دهند...

برای خوش‌آمد هیچ فردی نمی‌نویسم و نخواهم نوشت، با نام مستعار و در یک وبلاگ جدید و تازه تأسیس، بدون سروصدای مزاحم، بدون دخالت دیگران، بدون ترس و واهمه و کلا بدون هرگونه دغدغه و ترس می‌خوام اینجا بازم بنویسم. «روزانه»هام، درمورد زندگی و حال و روز و لحظات من هستند، اگر این وسط کسی خوشش نیاد، نه می‌تونه منو به کاری که نمی‌خوام انجام بدم مجبور کنه، و نه از کاری که می‌کنم نهی؛ نه به‌کسی پاسخگو هستم و نه ازکسی بازخواست می‌کنم...

برای این دسته، بهترین پیشنهاد، هم برای آسایش خودشون و هم من، ترک کردن و بستن مرورگرشون هست. این دوستان بهتره برن به چیزای دیگه‌ای خودشونو سرگرم کنن و دست از سر من بردارن و بذارن به حال خودم باشم. بذارن در خودم، با تنهایی خودم کنار بیام و با خودم تنها باشم. این تنهایی، تنها چیزیه که از خودم دارم و به‌هیچ‌عنوان اجازه نمی‌دم کسی خلوتش رو برهم بزنه و آرامشم رو ازم بگیره، حتی اگه خودم اجازه داده باشم واردش شده باشه...